Chapter 7. "...chcę, żebyś odszedł...chcę, żebyś został."

| Cinema Bizarre - My Obsession |

- Zayn, błagam cię. Skończ gadać. Ja chce coś wiedzieć z tego wykładu. –warknąłem do przyjaciela, który od dobrych dziesięciu minut nawijał mi o swojej wczorajszej randce z Danielle.

- Louis, no ale komuś muszę się przecież pochwalić. – jęknął chłopak przeciągle, na co kilka osób siedzących przed nami spojrzało na nas.

- Wiem, że wypadło świetnie i już będziecie razem do końca życia. Wiem. – westchnąłem, karcąc osoby przed nami spojrzeniem.

- Albo nawet i dłużej. Ona jest taka idealna. Mamy ten sam tok myślenia, te same zainteresowania. Jest tancerką, ale chwilowo pracuje jako kelnerka. Jest jedynaczką, uwielbiam rocka. Mój ideał. – westchnął rozmarzony chłopak, a ja zaśmiałem się.

- Oj Zayney. Przerażasz mnie. Ale bardzo się cieszę, że tak wam ze sobą dobrze. – powiedziałem, szczerze się uśmiechając. Od pewnego czasu mój przyjaciel często spotykał się z szatynką i z jego opowiadań na serio wychodziło, że są dla siebie wręcz stworzeni. Bardzo cieszyłem się jego szczęściem, bo zasłużył na to. Na początku może byłem nawet zazdrosny, że tak dużo czasu spędza z dziewczyną, ale rozumiem to. Każdy z nas ma swoje życie. Moje polega na szkole, zadaniach i wieczornej pracy, która przynosi niezwykle duże dochody. Gdyby nie jeden osobnik i jedna mała rzecz, mógłbym śmiał stwierdzić, że jestem najszczęśliwszy na świecie. Harry i cholerny sen. To ciągle trwało. Sen z dnia na dzień był coraz straszniejszy, ale jedno pozostawało niezmienne. Zawsze to był Harry. Zawsze to był on. Tyle że, ostatnio sen zaczyna trwać dłużej. Nie kończy się na zbliżającej się twarzy chłopaka. Biegnie dalej.

- Lou. – usłyszałem szept przyjaciela i podskoczyłem an swoim miejscu.

- Co?

- Słuchaj teraz, bo to ważne. – powiedział i wskazał w kierunku wykładowcy.

- Wiecie droga młodzieży, iż zbliżamy się do końca roku szkolnego. Z racji tego, stwierdziłem, że nie będę was już zamęczać nudnymi zadaniami. Dostajecie ostatni projekt, na zrealizowanie którego macie trzy tygodnie. Tematem jest osobowość. Wybierzcie sobie osobę, którą znacie lub nie. Którą lubicie lub wręcz nienawidzicie. Która was fascynuje lub niesamowicie nudzi. Wybierzcie osobę, która będzie waszą inspiracją. Waszym zadaniem jest przeprowadzić z nią wywiad, porozmawiać, dowiedzieć się jak najwięcej i przedstawić ją w dogłębnej charakterystyce, zwracając szczególną uwagę na kilka wybranych cech psychiki. Zastanowić się, dlaczego zachowuje się tak a nie inaczej. Co nią kieruję, dlaczego nie jest inna. Co tak silnie wpływa na jej osobowość. Trzy tygodnie. Tyle macie czasu i bardzo proszę, aby to nie była osoba z naszej grupy i także szkoły. Na dziś to tyle. Dziękuję i widzimy się za dwa dni. Do zobaczenia. – zakończył nasz profesor i każdy z nas podniósł się, zbierając rzeczy. Spakowałem je do torby i wyszedłem z sali, kierując się do wyjścia. Była już piętnasta, a ja za trzy godziny miałem być w pracy. Gdy przechodziłem przez drogę dogonił mnie przyjaciel i złapał za nadgarstek, chcąc mnie zatrzymać.

- Jesu, wołam cię i wołam, a ty nic. Od kiedy tak szybko chodzisz?! – zapytał, oddychając szybko. 

- Odkąd mam prace i chodzę do niej na nogach. Musisz popracować nad kondycją, kochanie. – zaśmiałem się cicho i objąłem przyjaciela ramieniem, idąc chodnikiem.

- Jak tam w pracy, Lou? –zapytał mulat po chwili ciszy.

- Jest okej. Dostałem pierwszą wypłatę i spokojnie wystarcza, na opłacenie mieszkania i dość dużo jeszcze zostaję.

- No to super, Loueh. A co z…no wiesz kim..? – zapytał cicho, patrząc na mnie spod ciemnej grzywki. Westchnąłem cicho i odpowiedziałem.

- Nic. Przychodzi dość często do klubu i mnie obserwuje. Dziwnie się z tym czuję, Zay. Patrzy na mnie jak na jakieś mięso. – mruknąłem cicho.

- Boisz się go, Lou? – zapytał cicho chłopak.

- Trochę. – westchnąłem. – Jeszcze Liam, kiedyś podczas naszej rozmowy o Harry’m powiedział, że on się we mnie zakochał, że mu się spodobałem. Na co ja, że chłopak przecież ma partnerów, no tych z którymi go wiedziałem, a Liam, że są to jego klienci. Kto normalny całuje się z klientami, Zayn. – westchnąłem cicho. Chłopak objął mnie mocniej i zapytał.

- A co ze snem? Dalej o tym śnisz?

- Tak, tylko, że teraz sen trwa dłużej. – powiedziałem cichutko. Czułem jak mulat zesztywniał i wyszeptał.

- To znaczy jak długo?

- Całuje mnie. – szepnąłem cicho. – Całuje i przypiera do muru, dotyk mnie. Po czym wbija mi coś w brzuch i zostawia…krwawiącego na chodniku. -  mruknąłem, czując dreszcze na plecach.

- Co robi?! – krzyknął Zayn.

- Wbija mi coś…

- Słyszałem. – warknął chłopak. – Louis, musisz przestać się z nim spotykać. – zarządził, patrząc na mnie groźnie.

- A czy ja się z nim spotykam? To on zawsze jest tak, gdzie ja. – westchnąłem.

- To może być coś proroczego, Lou. A co jeśli kiedyś faktycznie coś ci zrobi?! To niebezpieczne.

- Wiem, ale nie mogę całe życie się go bać, Zayn. To nienormalne by było. Musze stawić temu czoła. – powiedziałem cicho.

- Tak, ale za jaką cenę? On może ci coś zrobić. – powiedział chłopak i przytulił mnie do siebie. Westchnąłem i wtuliłem się w jego szerokie ramiona. – A co do tych klientów… Lou zastanów się, jacy to mogą być klienci, którzy całują Harry’ego i pewnie mu jeszcze płacą. – powiedział Zayn, musnął mój policzek i wszedł do swojego mieszkania. Stałem pod blokiem jeszcze dobre pięć minut, trawiąc i analizując jego słowa. Dziwka. To słowo odbijało się echem w mojej głowie, całą drogę powrotną do domu i w trakcie szykowania się do pracy. Harry, dziwką? Taka opcja nie przeszła mi przez umysł. To by wyjaśniał te jego stroje, ten jego błysk w oku, to jego chamskie zachowanie. Ale to dalej nie wyjaśniało dlaczego tak się zachowywał względem mnie. Dlaczego ja!? Westchnąłem i wziąłem torbę, wygładzając moje ubranie i ruszyłem do pracy. On nie może być męską dziwką. To takie…chore. Nie rozumiem tego. Westchnąłem i poczułem wibracje. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i zamarłem widząc treść.

 

UnKnow:

 

Co powiesz na jeszcze jedną rundkę, kochanie?

Widzimy się dziś w klubie. Zabawimy się. Xx

PS. Te spodnie niesamowicie opinają twoje pośladki, takie jędrne. Mraw.

H.

 

 

Zamarłem i rozglądnąłem się dookoła, uważnie przyglądając się wszystkiemu. Nikogo nie było. Przerażony szybkim krokiem ruszyłem do klubu i po chwili wszedłem tylnymi drzwiami, zostawiając torbę w szafce i ustabilizowałem oddech, wygładzając ubranie i ruszyłem na salę. Było jeszcze pusto. Westchnąłem i zacząłem czyścić bar oraz ustawiać szklanki wzdłuż lady, żeby mieć do nich później łatwiejszy dostęp. Z głośników sączyła się jakaś cicha muzyka, kojąca zmysły. czyli już ktoś tu jest. Pewnie szef. – pomyślałem, przeskakując przez bar i zacząłem ustawiać stoliki i krzesła, czyszcząc blaty. Nuciłem sobie Stay – Rihanny i w szybkim tempie ogarnąłem salę, wchodząc z powrotem za bar. Spojrzałem na zegarek. Było już po osiemnastej, a nikogo jeszcze nie było. Dziwne. Usiadłem na wysokim stołku i oparłem głowę na dłoniach, myśląc o swoim zadaniu z psychologii. Osoba. Osobowość. Zayn?! Nie, nie wolno nikogo ze szkoły. Może Liam? Eh, nie. Nie ma w nim nic fascynującego. Niall? Jest Irlandczykiem, jest zabawny i szalony, ale to nie to. To musi być ktoś zaskakujący, ktoś z iskrą, ktoś kto mnie onieśmiela. Ktoś niebezpieczny, ktoś totalnie inny niż ja. I nagle dostałem olśnienia. HARRY ! To jest to. Ktoś inny, ktoś zaskakujący, ktoś niebezpieczny, ktoś fascynujący. Inspiracja. I w mojej głowie zaczęły od razu pojawiać się pomysły w jaki sposób go przedstawię w mojej pracy.

- Hej, Lou? Żyjesz?! – zatrząsnął mną nagle Liam. Zerwałem się na równe nogi i spojrzałem na niego przerażony.

- Liam! Ostrzegaj ! – powiedziałem, łapiąc się za serce, oddychając szybko. Chłopak uśmiechnął się przepraszający.

- Wybacz.

- Okej. Jest okej. – powiedziałem cicho. I otrzepałem spodnie z niewidzialnego pyłku, przeskakując przez bar. Do klubu weszło kilku chłopaków i zacząłem robić ich napoje, nucąc lecąca w tle muzykę. Przez kilka godzin w klubie panował spokój. Dopiero koło północy zaczęło pojawiać się coraz więcej klientów i ruch był coraz większy.

- Mogę prosić o wódkę z sokiem malinowym? – usłyszałem ten głos. Odetchnąłem i z lekkim uśmiechem odwróciłem się, patrząc na Harry’ego.

- Oczywiście. – powiedziałem, nalewając na niskiej szklanki wódę i dodałem sok, wrzucając kostki lodu, po czym podałem chłopakowi- Proszę bardzo.

- Widzę, ze ktoś ma dziś dobry humor. – powiedział chłopak, lekko kpiącym głosem. opanowałem chęć odpyskowania, bo jeśli chciałem go wykorzystać w swojej pracy, musiałem jakoś do niego dotrzeć.

- Tak, dobry, dziękuję. – powiedziałem spokojnie i przyjąłem kolejne zamówienie.

- To dobrze. – powiedział chłopak i powoli sączył swój napój. – Co studiujesz? – zapytał nagle, totalnie zbijając mnie z pantałyku.

- Psychologię. – odpowiedziałem, zdziwiony jego pytaniem.

- Ciekawe to, prawda? – zapytał ponownie, a ja pokiwałem głową, wlewając alkohol do szklanek. – Dlaczego pracujesz tutaj, a nie robisz czegoś związanego z tym kierunkiem?

- Ciężko jest znaleźć pracę, gdy jest się na pierwszym roku, wiesz? – powiedziałem.

- Na pewno. – powiedział, sącząc powoli swojego drinka.

- A ty co robisz? Studiujesz? Pracujesz? – zapytałem nieśmiało, patrząc na niego spod rzęs.

- Pracuję. Konsultant. – powiedział szybko, co trochę mnie zdziwiło, ale pozostawiłem to bez komentarza. Ha widzisz, Zayn! Wiedziałem, że on nie jest żadną dziwką. – pomyślałem.

- Ciekawe zajęcie, a teraz wybacz. – powiedziałem, wskazując na tacę i ruszyłem na salę, roznosząc drinki. Podszedłem do ostatniego stolika, gdzie siedziało trzech, niewiele starszych ode mnie mężczyzn i byli już na pewno ostro podpici, gdyż gestykulowali zawzięcie i rozmawiali gość głośno. Podszedłem i postawiłem drinki na stoliku, uśmiechając się delikatnie i odwróciłem się, chcąc wrócić za bar, gdy poczułem czyjąś dłoń na pośladku. Odwróciłem się gwałtownie, chcąc temu komuś przemówić do rozumu, gdy jeden z mężczyzn chwycił moje nadgarstki i przyciągnął mnie do siebie, mówiąc w moją twarz, chuchając śmierdzącym, przepełnionym wonią alkoholu głosem.

- Cóż taki słodki chłopczyk robi tutaj, w klubie?

- Pracuję. Puść mnie! – zażądałem, wyrywając nadgarstki, ale mężczyzna pomimo alkoholu we krwi, miał więcej siły.

- Ależ nie denerwuj się, księżniczko. – powiedział, kładąc jedną dłoń na moim pośladku, a mnie zebrało na wymioty.

- Puść mnie, do cholery! – warknąłem cicho, szarpiąc się. Mężczyzna już miał coś powiedzieć, gdy nagle ktoś złapał go od tyłu i odciągnął ode mnie.

- Nie wiesz, ze jeśli ktoś mówi, żeby go zostawić to tak trzeba, do chuja zrobić?! – zagrzmiał niski głos. Harry odwrócił chłopaka przodem do siebie i zupełnie nagle uderzył go z pięści w policzek. Krzyknąłem cicho, zasłaniając usta dłonią i patrzyłem szeroko otwartymi oczami, jak mężczyźni wymieniają się kopniakami i uderzeniami. Nagle tchnięty podbiegłem i wszedłem między nich, opierając dłonie na ramionach lokowatego.

- Harry! Harry prosze. Uspokój się, Harry ! – mówiłem cicho, patrząc mu w oczy. Chłopak jeszcze chwile siłował się ze mną, po czym odpuścił, oddychając szybko. Potarłem delikatnie jego ramię i szeptałem uspokajająco. – Już okej, spokojnie.

- Ten dupek musi zapamiętać, że ciebie się nie rusza. – warknął, patrząc na chłopaka. – Nie wolno, rozumiesz?! Jeszcze raz, a nie przeżyjesz!

- Spokojnie. – powiedziałem cicho, łapiąc go za rękę i wyciągnąłem go z tłumu, usadawiając na krześle w kącie. – Już okej. – chłopak przez chwilę jeszcze oddychał szybko, po czym zacisnął powieki i odetchnął. Przyglądałem mu się spokojnie, stojąc przed nim i patrzyłem na jego twarz. Wszelka złość, gorycz zniknęły. Pozostała ta obojętność i doza jakiejś tajemniczości. Chłopak nagle wstał, na co cofnąłem się o krok i spojrzałem na niego nie pewnie. Wyglądał jakby toczył jakaś wewnętrzną wojnę.

- Pierdolić to. – mruknął i jednym ruchem podszedł, obejmując mnie w pasie i naparł na moje wargi swoimi. Jęknąłem zaskoczony, zupełnie nie spodziewając się tego. Chłopak mocno trzymał mnie za biodra i przygryzł moją dolną wargę, ssąc ją i delikatnie całował me usta. Jęknąłem cicho i ułożyłem ręce na jego karku, pogłębiając pieszczotę. Przyparł mnie do ściany i naparł jeszcze mocniej. Zamruczałem i wplotłem palce w jego loki, ciągnąc je. Chłopak przejechał dłońmi po moich pośladkach i dopiero wtedy dotarło do mnie co się dzieję. Całuję się. Z Harry’m, Kimś kto mnie prześladuję. A co najgorsze. Podoba mi się.  Chłopak złożył ostatni delikatny pocałunek na moich ustach i wyszeptał mi do ucha.

- Nikt nie ma prawa cię dotknąć, rozumiesz?! – powiedział to tak zaborczym głosem, ze włosy na karku stanęły mi dęba. Musnął moja szyję i szybkim krokiem skierował się do wyjścia, zostawiając mnie z totalną rozterką serca i rozumu.

___________________

Jest rozdział. Po wielkich trudach, ale jest. Podoba się? Komentujcie, klikajcie w reakcję. Mam nadzieję, że podoba Wam się moje opowiadanie. Dziś nie będę się rozpisywać. Po prostu wiedzcie, że Was mocno kocham i bardzo dziękuję ! Do zobaczenia za tydzień < 3