Chapter 18. "...smutek, żal, wściekłość."

| James Arthur - Impossible |

- Co to kurwa…miało być?! – krzyknął Harry, podnosząc się z podłogi, przyciskając dłoń do krwawiącej wargi. – Co ty sobie wyobrażasz!?

-  Zasłużyłeś na to! Albo i na jeszcze więcej! Powinienem cię zabić za to co zrobiłeś! – warknął Zayn, zasłaniając mnie cały czas swoim ciałem, a ja spojrzałem przez ramię na lokowatego i zagryzłem mocno wargę, nie chcąc się jeszcze bardziej popłakać. Dalej nie mogłem zrozumieć jak mógł mi to zrobić. Ślepo mu zaufałem i kończy się to źle. Ja i moje jebana naiwność. Uwierzyłem mu. Bezgranicznie zaufałem.

- A co ja niby zrobiłem?! – krzyknął chłopak, po czym spojrzał na mnie. – O co chodzi!? Pozwalasz mu mnie uderzyć? – krzyknął, a ja uniosłem swoje załzawione oczy, patrząc prosto w jego i zauważyłem nagłą zmianę w jego oczach. Zbladł, jego oczy wyrażały teraz przerażenie, ale gdy nie odzywałem się, warknął groźnie. – do cholery, Louis! Odezwij się!

- Nie chce cię znać. – szepnąłem zachrypniętym głosem.

- Co?! Ale Louis, co się stało?

- Jak śmiesz go jeszcze pytać?! Po co go oszukiwałeś?! Po co?! – warknął Zayn, podchodząc do chłopaka, ale zdążyłem złapać go za ramię.

- Czy.. czy możecie zostawić mnie z nim sam na sam? Chcę z nim porozmawiać. – powiedziałem słabym głosem, zwracając się do reszty.

- Nie ma mowy, nie zostawię cię z tym… mordercą. – powiedział z odrazą Zayn.

- Zayn, proszę.. – wyszeptałem błagalnie i chłopak po chwili poddał się, po czym ucałował mnie w czoło i razem z resztą wyszedł, mówiąc jeszcze na odchodnym.

- Czekamy na korytarzu. Jeśli coś by się działo, krzycz. – kiwnąłem głową na znak, że rozumiem i po chwili zostaliśmy sami w jednym pomieszczeniu. Poczułem jak robi mi się duszno, wiec rozpiąłem swoją bluzę, uparcie patrząc w swoje stopy. Nie miałem odwagi unieść spojrzenia i zobaczyć jego oczy, bo wiem, że to był by mój koniec. Nie miałbym odwagi zostawić go.

- Więc, może wyjaśnisz mi dlaczego twój przyjaciel mnie pobił, a ty płaczesz? Lou, kochanie co się stało? – powiedział chłopak miękko i podszedł, dotykając mojego ramienia, a ja odskoczyłem w tył, unosząc przerażony wzrok na niego.

- Nie dotykaj mnie.. –wyszeptałem słabo, odsuwając się pod ścianę, przywierając do niej całą powierzchnią pleców. – Nie zbliżaj się do mnie..

- Ale, Louis co się dzieje?! – zapytał chłopak, próbując się zbliżyć.

- Nie zbliżaj się do mnie, rozumiesz?! Nie dotykaj mnie, nie patrz na mnie, zostaw mnie w spokoju..

- Ale dlaczego? Nie rozumiem, co się wydarzyło? –zapytał szczerze zdziwiony, a moja cierpliwość dobiegła właśnie końca i rozwścieczony spojrzałem na niego.

- Nie wiesz?! Jak śmiesz kłamać, mógłbyś chociaż w tej chwili mieć odrobinę godność i powiedzieć mi prawdę! – wybuchnąłem. – Przez ten cały czas mnie okłamywałeś! Rozkochałeś mnie w sobie, mówiłeś te wszystkie czułe słówka! A po co?! Tylko po to, żebym ci uwierzył. Żebym ci zaufał! I co? Udało ci się! Możesz być z siebie dumny! Byłem na tyle naiwny by ci zaufać, choć wszyscy mówili mi, że popełniam błąd! Żebym zastanowił się jeszcze raz, ale ja nie, musiałem być mądrzejszy od nich! A ty.. ty tylko chciałeś mnie rozkochać, a później… zabić! – krzyknąłem, czując świeże łzy na policzkach, ale nie zaprzątałem sobie głowy nawet otarciem ich. Niech widzi do czego doprowadził. Niech widzi jak bardzo mnie zranił, do jakiej ruiny mnie doprowadził! – Okłamałeś mnie, zrujnowałeś psychicznie..

- Ale Louis..

- Żadne ale..  Zraniłeś mnie, zrujnowałeś. Zaufałem ci, rozumiesz?! – krzyknąłem, obejmując się ramionami, patrząc na niego przez łzy. – Zaufałem, a ty to tak wykorzystałeś! Zawiodłeś mnie, tak bardzo zawiodłeś. Dlaczego chciałeś mnie zabić? Dlaczego? Co ci takiego zrobiłem?

- Louis, ty nie rozumiesz.. – próbował chłopak, ale nie pozwoliłem mu dokończyć.

- Okłamałeś mnie! Tak podle mnie okłamałeś! Wszystko co powiedziałeś było kłamstwem?

- Nie..

- Więc co? Co było prawdą!? – krzyknąłem.

- Historia o mojej dziewczynie..

- i tylko to?! Jak.. jak mogłeś!? A co z pracą? Wcale nie jesteś konsultantem, prawda?

- Nie jestem.. – powiedział chłopak cicho, a ja pokręciłem głowa, zaciskając wargi.

- Więc kim jesteś!? Tak naprawdę nic o tobie nie wiem i teraz może nawet nie chce wiedzieć. Tak bardzo mnie zraniłeś! – krzyknąłem ze łzami na policzkach.

- Ale to nie ja! Ja tego nie chciałem.. – powiedział chłopak. – Miałem z nim umowę, kazał cię zabić za dużą sumę pieniędzy, a ja.. ja się zgodziłem. – powiedział, a ja poczułem jakbym dostał w policzek. Zabolało.

- Jak.. jak mogłeś!? Wiesz Harry, tak bardzo chciałbym cię teraz nienawidzić.. tak bardzo, a nie mogę. Nie chcę mieć z tobą już nic wspólnego. Nic, rozumiesz? Zostaw mnie w spokoju. Ale powiedz mi jeszcze jedno. Kto to jest? Kto kazał ci to zrobić?

- David Duncan.. – szepnął cicho, a ja zamarłem.

- On? – szepnąłem cicho, pociągając nosem.

- Ale Louis… Ja nie zrobiłbym tego, nie zabiłbym cię! – krzyknął chłopak.

- Nie?! Więc po co to wszystko było!?

- Ja.. dostałem taki rozkaz, ale teraz nie potrafiłbym tego zrobić. – powiedział chłopak, próbując do mnie podejść.

- Nie zbliżaj się do mnie! – krzyknąłem rozdzierającym głosem. - Zostaw mnie w spokoju! Nie chcę cię znać, rozumiesz?!

- Ale ja cię..

- Nie interesuje mnie to! Zaufałem ci i to był największy błąd w moim życiu, zaraz po tym jak zaufałem Davidowi. Powiedział ci chociaż za co się mści?! – warknąłem słabo, a chłopak przecząco głową. – Zgwałcił mnie i upokorzył.. a teraz się mści, że go wtedy zostawiłem.

- Ja nie..

- Wszystko jedno czy wiedziałeś czy nie! Zraniłeś mnie, a najgorsze jest to, że pomimo tej nienawiści, którą powinienem czuć, nadal tak cholernie mi na tobie zależy i cię.. kocham… Ale teraz to bez znaczenia.. – szepnąłem, powstrzymując kolejny wybuch i ominąłem go wychodząc z pomieszczenia i wpadłem prosto w ramiona Zayn’a. – Zabierz mnie stąd. – szepnąłem błagalnie do przyjaciela.

- Chodź, LouLou. – powiedział czule, obejmując mnie mocno.

- Biorę wolne, przekażcie Nick’owi. – mruknąłem do Liam’a i jego chłopaka, wychodząc z Zayn’em. Będąc w drzwiach obróciłem się jeszcze, widząc Harry’ego wychodzącego z szatni. Był smutny, żal i złość emanowała z jego oczu. Pozwoliłem wyprowadzić się mulatowi i zapakować do jego samochodu, choć nie zwracałem na to najmniejszej uwagi w mojej głowie wciąż był Harry. Kocham go, ale pomimo tej miłości, nie potrafię mu wybaczyć, nie po tym wszystkim.

__________________________

Krótki, ale jest. Nie chciałam Was zawieść i wstawiam tylko 1001 słów ;) Wybaczcie, ale w tym rozdziale nie mogłam zawrzeć nic więcej. Następny będzie cóż, dość przełomowy w tej historii, bo dowiemy się rzeczy o których nikt nawet nie pomyślał. Na razie proszę o komentarze, klikanie w reakcję ;) Do zobaczenia przy następnym. Kocham Was. < 3